روانشناسی بالینی:

روان‌شناسی بالینی شاخه‌ای از روان‌شناسی است که به درک، پیش‌بینی و درمان نابهنجاری، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی، هیجانی، زیست‌شناختی،

روان‌شناختی، اجتماعی و رفتاری کمک می‌کند و در گستره وسیعی از جمعیت‌های در جستجوی درمان کاربرد دارد. (رزنیک، ۱۹۹۱). نقش‌های

شش‌گانه آن عبارت است از: ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار روان‌درمانگرها، پژوهش و مدیریت. غالب

کارهای روانشناس بالینی در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است (دادستان و منصور، ۱۳۶۶). بیشترین شمار روان‌شناسان در این

رشته کار می‌کنند، یعنی رشته‌ای که سر و کارش با کاربرد اصول روان شناختی در امر تشخیص و درمان مشکلات عاطفی و رفتاری است. مثلاً بیماری

روانی، بزهکاری نوجوانان، رفتار جرم‌آفرین، اعتیاد دارویی، عقب‌ماندگی ذهنی، کشمکش‌های زناشویی و خانوادگی، و سایر مشکلات خفیف

سازگاری. روان‌شناسان بالینی می‌توانند در بیمارستان‌های روانی، دادگاه‌های کودکان یا سازمان‌های نظارت بر بزهکاران، درمانگاه‌های بهداشت

روانی، نهادهای ویژه با روان‌پزشکی، ارتباط نزدیک دارند.

چهار مرحله تاریخی برجسته برای روانشناسی بالینی در جهان وجود دارد:

آغاز حرفه ۱۸۹۲-۱۹۱۴

فرارسیدن عصر روانشناسی بالینی ۱۹۱۶-۱۹۵۴

یکپارچگی و حرفه‌ای‌گرایی۱۹۵۴-۱۹۷۸

خودمختاری و تعهد اجتماعی ۱۹۷۹-...